ဘိုဘိုလန္းစင္
(၁)
“လူရဲ႕ အမြန္ျမတ္ဆုံး လုပ္ေဆာင္မႈက ကုိယ္က်ိဳးစြန္႔ၿပီး ေမတၱာ ေစတနာနဲ႔ သူမ်ားအက်ိဳးကုိ ရြက္ေဆာင္ ေပးျခင္းပဲျဖစ္တယ္။ ငါ့သားလူျဖစ္ရက်ိဳး နပ္ေအာင္ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ႏုိင္ေစခ်င္တယ္။ ဘာလုပ္သင့္တယ္၊ ဘာကုိ လုပ္မယ္ဆုိတာ သားဘာသာ စဥ္းစားဆုံးျဖတ္ေပါ့။ …
လူထု ေဒၚအမာ
ဘုိဘုိ႔မွာ အသိပညာေတြ လုံေလာက္ေအာင္ စုေဆာင္းမိမွာကုိ အဘြားသံသယမရွိဘူး၊ အဲဒီအသိေတြနဲ႔ လူနဲ႔လူခ်င္းအတြက္ ဘုိဘုိက အနစ္နာခံေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ မြန္ျမတ္တဲ့ လူသားတစ္ဦး ျဖစ္လာေစခ်င္တယ္။ စာအုပ္ေတြနဲ႔အတူ၊ သက္ရွိလူေတြကုိလည္း ဘုိဘုိစိတ္ဝင္စားေစခ်င္ေသးတယ္။ ဘုိဘုိ႔ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ပညာေတြ၊ အသိတရားေတြကုိ တျခားလူေတြအတြက္ အသုံးခ်ေပးႏုိင္တဲ့ ေျမးကေလးျဖစ္လာပါေစလုိ႔ အဘြားဆႏၵျပဳပါတယ္။ …”
၇ တန္းႏွစ္မွစ၍ ေမြးေန႔တုိင္းဤသုိ႔ အမွတ္တရ စာေလးမ်ားေရးေပးေလ့ရွိသည္မွာ ေနာက္ပိတ္ဆုံး က်ေနာ္ဘြဲ႕ရသည့္ ၂၀၀၆ ေဖေဖာ္ဝါရီလအထိပင္တည္း။ အတူေနေျမး ၅ ေယာက္စလုံးကုိ အစဥ္ေျပာဆုိဆုံးမခဲ့ရုံသာမက မွတ္မွတ္သားသားျဖစ္ေအာင္ စာကေလးေတြေရး ဆုံးမခဲ့ျခင္း၏ တန္ဖုိးကုိ အဘြားမရွိမွ ေကာင္းေကာင္းသိပါၿပီ။
သုိ႔ေပမယ့္ တႏုိင္ငံလုံးႏွင့္ ကမၻာအရပ္ရပ္က ျမန္မာစာဖတ္ လူငယ္မ်ားအတြက္ ရည္စူးေရးသားခဲ့သည့္ အေမ့ေရွးစကားေဆာင္းပါးမ်ား ေရးစက အဘြားက ဘာလုိ႔ အဘြားႀကီးေလနဲ႔ အေမ၊ အေမဆုိၿပီး ေရးရပါလိမ့္၊ တသက္လုံး က်မလုိ႔ ေရးလာတာပဲဟု စလုံးစခု ျဖစ္မိပါေသးသည္။ ထုိစဥ္ကပင္ ၈၀ နားကပ္ေနသည့္ ကုိယ့္အဘြားကုိ ေနာက္ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီး ေနဦးမည္ဟု ထင္ေနခဲ့သည္ကုိး။
(၂)
အဘြားႏွင့္ လူခ်င္းမေတြ႔ဘူးလုိက္သူမ်ားက သူ႔ကုိ အင္မတန္႔သိကၡာႀကီးႏွင့္ ဧရာမအာဇာနည္မိန္းမႀကီးလုိ ခန္႔ခန္႔ႀကီးေနလိမ့္မည္ဟု ေတြးေၾကာက္သည္ကုိ ေတြ႕ဖူးပါ၏။ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ထိ တအိမ္လုံးက လူ ၁၅ ေယာက္ေလာက္စာ ေစ်းဝယ္ၿပီး ဆုိကၠားစီးျပန္သည့္ အဘြားအေၾကာင္းေျပာျပကာ ကိန္းႀကီးခန္းႀကီး မႏုိင္ရပါေၾကာင္း ရွင္းျပရသည္။
မျမရင္သီခ်င္းမ်ား၊ ညြန္႔ညြန္႔စိန္၏ မွန္ႀကိဳက္သူ သီခ်င္းစသည္တုိ႔ကုိ လုိက္ညည္းေနတတ္သည့္၊ ဟာသေတြ အရႊန္းေတြေဖာက္ရင္း ၿပံဳးေနတတ္သည့္ သူ႔ရုပ္ပုံကုိ မ်က္စိထဲက ေဖ်ာက္မရေပ။ စာေရးဆရာမဆုိၿပီး အိမ္မႈကိစၥတြင္ ေရွာ္သည့္ (အဘြားစကားႏွင့္ ေရွာ္လကြီး ဂြီး) ဆုိသည့္ အစားထဲကလည္း မဟုတ္ပါ။ မႏၲေလးပုံစံ အစားအေသာက္ကုိ စုံစုံေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ရွာရွာေဖြေဖြစီမံစားတတ္ၿပီး အဆီအအိမ့္၊ ဘုိစာ၊ တရုတ္စာေတြထက္ ေတာစာ၊ ေတာငွက္၊ ေတာအရြက္ေတြကုိ ခုံခုံမင္မင္ရွိလွသည္ကုိ ေအာက္ေမ့လွပါ၏။
လူႀကီးဆုိၿပီး သူ႔အတြက္သီးသန္႔ျပင္ေပးသည့္ အစားအေသာက္ဟူသမွ်ကုိလည္း “ေဟ့…. မင္း စားပါကြ…။ ငါမႀကိဳက္လုိ႔..” ဆုိၿပီး ေျမးေတြပန္းကန္ထဲ ထည့္ေပးတတ္သည့္ ျမန္မာအဘြားတေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။
သူႏွင့္ေနရသူအားလုံးစိတ္တြင္ ဘယ့္အတြက္မွ စႏိုးစေနာင့္မျဖစ္ေအာင္ စဥ္းစားေလ့ရွိပါ၏။ အဆာက်ယ္ ေျခာက္စေထာင္သည့္ လူႀကီးလူက်ယ္အေပါက္မ်ိဳး ခ်ိဳးသည္ကုိ ဘယ္အခါမွ သူ႔တြင္မေတြ႔စဖူး၊ သူ မေက်နပ္လွ်င္ မေက်နပ္ေၾကာင္း ေျပာၿပီးသည့္ေနာက္ ရန္ၿငိဳးအေႂကြး ထားတတ္သည့္အေလ့ကုိ အဘြားတြင္မေတြ႔ရ။ ကြန္ျမဴနစ္ေဖာ္ေကာင္ဘခက္ႏွင့္ သခင္တင္ျမတုိ႔ လက္နက္ခ်တသိုက္ေပါင္းၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အတၳဳပၸတၱိေရးမည္၊ က်ေနာ့္ကို ဝင္ကူေပးပါဆုိသည့္ တခါကသာ သူ မေက်နပ္ လြန္းလွသျဖင့္ ဒီလူေတြေရးမည့္စာအုပ္သည္ ဘယ္လုိမွ ေကာင္းမည့္စာအုပ္မဟုတ္ေၾကာင္း ဝင္မပါရန္ ေျပာဖူးပါသည္။
အဘြားစကား နားေထာင္သည့္အေနႏွင့္ အဘ သခင္တင္ျမႏွင့္ လူခ်င္းခင္ေသာ္လည္း ထုိကိစၥဝင္မပါခဲ့မိပါ။ ေနာက္ပုိင္း သခင္တင္ျမ ပရမ္းပတာေတြ ေရးေနသည္ကုိေတြ႔မွ လူႀကီးမ်ား တယ္ျမင္တတ္ပါလား ေအာက္ေမ့မိပါသည္။
အယ္ဒီတာ စာအုပ္တုိက္ရွင္ တေယာက္ေျပာဖူးသလုိ ေဒၚအမာသည္ သူ႔ဆီ နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္လာသူ ဟူသမွ် တေျပးညီ ေကာင္းမြန္စြာ ဧည့္ခံသည္ဆုိသည့္စကားကုိ အမွတ္ရပါသည္။ စာေပ၊ႏုိင္ငံေရး၊ လူမႈေရး စသည့္ ဘက္ေပါင္းစုံမွ ထိေတြ႔ခဲ့ရသူမ်ားတြင္ ကူလီကူမာ အျမတ္ထုတ္မည့္သူမ်ားလည္း မနည္းခဲ့ပါ။
သိပင္သိေသာ္ျငား ထုိသူမ်ားအားလုံးကုိ လူႀကီးပီပီ တည္တည္တံ့တံ့ ဆက္ဆံတတ္ပါ၏။ တခါက ေမၿမိဳ႕တြင္ အပူေရွာင္ေနေသာ အဘြားဆီ သြားလည္ၿပီး မႏၲေလးအဆင္းလမ္းတြင္ ဗိသုကာအယ္ဒီတာ ကုိေမာ္လင္း ေျပာခဲ့ဖူးေသာ “ေဒၚအမာ အသက္ရွည္တာ ေခတ္အဆက္ဆက္ မ်ိဳးဆက္သစ္ လူေတာ္၊ လူေက်ာ္ေတြနဲ႔ ထိစပ္ေနခဲ့ၿပီး ဘဝမွာ စိတ္ဝင္စားစရာ အသစ္အသစ္ေတြ ေတြ႔ေနႏုိင္လုိ႔ပဲ” ဟူသည့္ စကားကုိလည္း ခုတုိင္ သတိရမိေတာ့၏။
ကာတြန္းဘက္ကဆုိ ဦးဘဂ်မ္း၊ ဦးဟိန္စြန္းမွသည္ ေအာ္ပီက်ယ္၊ ကုိေဇာ္ေမာင္အထိ၊ စာေပမွာကား ဂႏၴေလာကေခတ္မွ အင္တာနက္မီဒီယာေခတ္၊ ႏုိင္ငံေရးသမားဆုိလွ်င္ ၂၁ ဦး အညာသားပါတီေခတ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ိဳးဆက္ အဆက္ဆက္ထိ။ ဂီတ…လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ အရာရွိ၊ သူေဌး၊ ဘုန္းႀကီး စသည့္ နယ္ပယ္စုံတြင္ ေဒၚအမာ၏ မိတ္သဂၤဟဆုိသူမ်ားမွာ ဦးလွမရွိသည့္ေနာက္တြင္ပင္ ယုတ္ေလ်ာ့မသြားဘဲ တုိးလုိ႔သာ လာသည္ကုိ သတိျပဳမိပါ၏။ မႏၲေလးက လက္ဝဲအုပ္စုေတြဆုိ္ၿပီး ဘာသိဘာသာ ေနခဲ့ၾက သူမ်ားပင္ ယခုကာလ ဖိႏွိပ္ဆုတ္ယုတ္မႈမ်ားေၾကာင့္ သံေဝဂရၿပီး အဝင္အထြက္လုပ္လာသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။
(၃)
“ေဒၚအမာဆုိတာ ကြန္ျမဴနစ္မႀကီးပါ” ဟု တုိးတုိး (ဝါ) ေပၚတင္ေစာ္ကားၾကသည္ကုိလည္း (ႏုိင္ငံေရးအုပ္စုထဲကပင္) ႀကံဳရဖူးပါ၏။ အထူးသျဖင့္ စစ္အစုိးရ အဆက္ဆက္ ဝါဒမိႈင္းေအာက္တြင္ လူျဖစ္ၾကသူမ်ားအဖုိ႔ “ကြန္ျမဴနစ္ဆုိတာ ဝါးရင္းတုတ္နဲ႔ လည္မ်ိဳေဆာ္တဲ့ဘီလူးေတြ” ဟုသာ ခပ္ဝါးဝါးသိထားၾကရာ သူတုိ႔ ႏွစ္ၿခိဳက္သည့္ စာေရးဆရာမႀကီးက ကြန္ျမဴနစ္အေမ၊ ကြန္ျမဴနစ္ဟု လက္ခံခ်င္ၾကပုံမရ။
က်ေနာ္လည္း ဟုိစဥ္က အဘြားတုိ႔၊ ဦးစိန္ဝင္းတုိ႔ အေမရိကန္ မေကာင္းေၾကာင္းေျပာလွ်င္ သိပ္မေၾကလည္လွ။ ဂၽြန္ဝက္ဘ္စတန္႔ေလးေတြျမင္မွ ေရွးသတင္းစာဆရာေတြ တယ္ပါးတာပဲ၊ ငါတုိ႔ေတြ သိပ္အတာပဲဟုသာ သက္မခ်မိေတာ့သည္။
“လူမဆန္တဲ့ အရင္းရွင္စနစ္ကုိ ငါ ခုထိ လက္မခံႏုိင္ဘူး” ဟု အဘြား ေျပာခဲ့စဥ္က ရီဆက္ရွင္းမလာေသးပါ၊ ဗမာျပည္တြင္ ဓာတ္ေငြ႔လုိင္းေတြ ျဖတ္မေဖာက္ေသးပါ။ အဘြားေမြးေန႔တုိင္း လာေနက် လူထုက စင္တင္ေပးလုိက္သည့္ ရဲေဘာ္ႀကီးက အုိင္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီေခတ္ကုန္ၿပီ၊ စစ္တပ္ကုိ မလွန္နဲ႔ေတာ့ ဆုိၿပီး ႏုိင္ငံေရးျပည့္တန္ဆာ ဝါဒသစ္တရပ္ ထူေထာင္ေနသည္ကုိ ဖတ္ရေလေသာ္ အဘြားသုံးတတ္သည့္ ဒီပုဆုိးဝတ္ရင္ ဒီေခ်းပဲပါမည္၊ ၿဗိဇုံနဲ႔ ၿဗံဳဇိ စသည့္ အလုံးေလးမ်ားက ေခါင္းထဲေပၚလာပါသည္။
အဘြားျဖတ္သန္းခဲ့ရာဘဝကုိ ျပန္စဥ္းစားလုိက္ေသာ္ ၁၉၃၆ သပိတ္ေခတ္မွစ၍ ႏုိင္ငံေရးနယ္ထဲ ကၽြံမဝင္မိေအာင္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ အလွမ္းခြာထားတတ္သည္ကုိ သတိျပဳမိပါ၏။ သူ႔ဘဝတြင္ ပဲ့ကုိင္ရွင္ သတင္းစာ ဆရာေကာင္းတေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕စာေရးဆရာမ၊ ပညာရွင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားလုိ လိမ့္လိမ့္လဲလဲဘဝမ်ိဳး ႏုိင္ငံေရးသိကၡာက် လူအရင္နာမည္ေသသည့္ အျဖစ္မ်ိဳးႏွင့္ မႀကံဳခဲ့ရေပ။
သူ႔ဘဝကုိ သတင္းစာမွတဆင့္ အထက္ဗမာျပည္၊ ေနာက္ တႏုိင္ငံလုံးက စာဖတ္ပရိသတ္သုိ႔ ကမၻာ့ေရးရာသုံးသပ္ခ်က္မ်ားေပးၿပီး စစ္ေအးအႏၲရာယ္ကုိ မီးေမာင္းထုိးျပျခင္း၊ လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္ သတင္းႏွင့္ အႏုပညာသည္မ်ား ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးျခင္း၊ သတင္းစာမရွိသည့္ေနာက္ ျမန္မာမႈ အႏုပညာသမုိင္းထုပၸတ္ကုိ ထိန္းသိမ္းေဖာ္ထုတ္ျခင္း၊ လူမႈစရုိက္ ပညာေပးေဆာင္းပါးမ်ား ေရးျခင္းတြင္ ျမႇဳပ္ႏွံသြားခဲ့ပါ၏။
ထုိသုိ႔ နယ္ပယ္စုံတြင္ ကေလာင္ျမဴးႏုိင္သည့္ အားသာခ်က္ေၾကာင့္ သာမန္ လက္ဝဲသတင္းစာဆရာမ်ား ၾကားတြင္ စာေပပညာရွင္ လူမႈသမုိင္းဆရာတေယာက္အျဖစ္ တင္က်န္ခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ျငား တုိင္းျပည္တြင္ အေရးႀကီးလာၿပီဆုိက ေရွာင္ေသြမလႊဲဘဲ ေနာက္က တိတ္တဆိတ္ပါတတ္ပါေသးသည္။
၁၉၈၈ က မႏၲေလးထုတ္ ၈ ေလးလုံးသတင္းစာတြင္ ေခါင္းႀကီးေရး တည္းျဖတ္လုပ္ခဲ့သူဟု ေဒၚအမာစာစု စာရင္းမ်ားတြင္ ေတြ႔ရမည္မဟုတ္ပါ။ အေျခအေန ဆုိးရြားလာခ်ိန္တြင္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဆီ လူလႊတ္ၿပီး ၾကားဝင္ထိန္းေပးဖို႔ ေျပာခဲ့ပါေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆရာေတာ္က ႏုိင္ငံေရးနားမလည္ဟု ဆုိကာ လက္ေရွာင္ ေနခဲ့သျဖင့္ မနီလာပုံစံ ႏုိင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲကုိ မႀကံဳခဲ့ရပါ။
ေဒၚခင္ၾကည္ စ်ာပနတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတင္ဦးက “ေဒၚေဒၚ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ဝင္အေရြးခံရမယ္ေနာ္” ဟု စကားစသည္ကုိ ၿပံဳးေနခဲ့သျဖင့္ ဆရာမင္းသုဝဏ္ႀကံဳရေသာ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ိဳးမွ ကင္းေဝးခဲ့ရုံသာမက သူငယ္ခ်င္း အမ္ေအေဒၚအုန္းကဲ့သုိ႔ ေအာင္ႀကီးပါတီမွ ဝင္အေရြးခံမိ၍ အရွက္ကြဲရသည့္အျဖစ္ကုိလည္း မႀကံဳခဲ့ရ။ လြတ္လပ္သည့္ ႏုိင္ငံေရးသတင္းစာဆရာအေနႏွင့္ ပညာရွိႏွိပ္စက္မႈမ်ိဳးစုံကုိ ႀကံ့ႀကံ့ခံရင္း သိကၡာရွိသည့္ ဒီမုိကေရစီထြန္းကားေရးကုိ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ထိ ခုိင္ခုိင္မာမာ အားေပးသြားခဲ့သည္။
(၄)
ဆင္းရဲေသာ ဓားမေနာက္ပိတ္ေခြးတုိင္းျပည္တြင္ လူျဖစ္မိေသာ က်ေနာ္တုိ႔တြင္ ကံေကာင္းလြန္းလွစြာ ကာလၾကာရွည္ အတူေနထုိင္ခဲ့ရေသာ အဘြား၏ လူ႔သက္တမ္းကုိ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္စရာဟု ဗီဒီယုိ မွတ္တမ္းမ်ားမ်ား ရုိက္မထားႏုိင္၊ မစုႏုိင္ခဲ့ပါ။ သုိ႔တြက္ သူ႔လက္ေရး လက္သား စာအုပ္၊ စာတမ္းေတြ႔သမွ် အေဝးေရာက္ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ အမွတ္တရျဖစ္ရသည္။
မ်ားမၾကာခင္က စကၤာပူေန သမုိင္းပါေမာကၡတေယာက္ဆီမွ ၁၉၃၆ ျမန္မာ့အလင္း သႀကၤန္စာေစာင္တြင္ မအမာ၊ တကၠသုိလ္ ဆုိၿပီးေရးသည့္ ေဆာင္းပါးေလး တပုဒ္ရေတာ့ အင္မတန္မွ သူ႔ကုိ ေအာက္ေမ့ရသည္။ ငါေရးခဲ့လားေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူးဟုဆုိကာ ၿပံဳးေနမည့္ သူ႔မ်က္ႏွာကုိလည္း ျမင္ေယာင္မိပါ၏။
သူေရးၿပီးသားထဲမွ အျဖတ္အေတာက္ခံၿပီး စာအုပ္ျဖစ္မလာေသးသည့္ စာမ်ားစြာ က်န္ေနပါေသးသည္။ အထူးသျဖင့္ ကုိကုိးကၽြန္းပုိ႔ခံရသည့္သားအတြက္ ခံစားခ်က္ ႀကံဳေတြ႔ရပုံအစုံကုိ ျပန္လြတ္ခ်ိန္ထိ မွတ္တမ္းတင္ထားခ်က္မ်ားမွာ သမုိင္းတန္ဖိုး ႀကီးလွပါသည္။ ျပန္လႊတ္မည့္အေၾကာင္း ေမၿမိဳ႕တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း ေခၚေျပာၿပီး အိမ္အျပန္တြင္ မည္မွ် စိတ္တုန္လႈပ္ခံစားရပုံကုိ မွတ္သားထားသည္မွာ ဝတၳဳေရးဆရာမ်ားပင္ အတုယူေလာက္ပါ၏။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္၏ မိတ္ေဆြရင္း ၿဗိတိသွ်စာၾကည့္တုိက္မွ ပက္ထရစ္ရွာ ဟားဗတ္ေရးသကဲ့သုိ႔ ေဒၚအမာကြယ္လြန္ျခင္းသည္ ေခတ္ႀကီးတေခတ္၏ အဆုံးသတ္ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ျဖင့္ လူ႔ေဘာင္သစ္တရပ္ ထူေထာင္မည္ဟူေသာ စိတ္ကူးကုိ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏုိင္ခဲ့သည့္ မ်ိဳးဆက္၏ နိဂုံးလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ထုိမ်ိဳးဆက္၏ အလုပ္အေမြကုိ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္မည့္ လူခၽြန္ လူေကာင္း မ်ားမ်ား ေပၚထြက္လာပါေစ၊ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးႏုိင္ၾကပါေစဟုသာ ေမွ်ာ္လင့္ရပါ၏။
ႏိုဝင္ဘာ ၂၉ ရက္ေန႔တြင္ က်ေရာက္ေသာ လူထု ေဒၚအမာ၏ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္ ေဆာင္းပါး။
No comments:
Post a Comment